લખુ છુ કેમ કે કલમ નો સાથ છે,
મારા શબ્દો મા ફક્ત તારી યાદ છે.

કવીતાઓ તો લખવી ગમે મન,
પણ હ્રદય ને તો એક જ ગઝલ ની પ્યાસ છે.

શેરો શાયરી શોખ નહોતા માર,
પણ જીવન નુ અધુરા પણુ પણ એક આશ છે.

ઈચ્છા થાય છે કે સીતારા ઓ પર જઈ સુર્યને જોવુ,
પણ જીંદગી ને તો ચન્દ્ર ની પ્યાસ છે.

નથી જનતો કે કીનારો ક્યા છે,
પણ સાહિલ ની મને તલાસ છે.

જેવુ પણ મળ્યુ છે આ જીવન મુજને,
હે પ્રભુ તારા ચરણ પામવા માટે મારી લાશ છે.

દિલ ન લાગે કિનારે, તો હું શું કરું?
દૂર ઝંઝા પુકારે, તો હું શું કરું?

હું કદી ના ગણું તુજને પથ્થર સમો,
તું જ એ રૂપ ધારે, તો હું શું કરું?

હો વમળમાં તો મનને મનાવી લઉં,
નાવ ડૂબે કિનારે, તો હું શું કરું?

આંસુઓ ખૂબ મોંઘા છે માન્યું છતાં
કોઈ પાલવ પ્રસારે, તો હું શું કરું?

તારી ઝૂલ્ફોમાં ટાંકી દઉં તારલાં,
પણ તું આવે સવારે, તો હું શું કરું?

જીંદગીથી હરેલો છે, પણ ‘બગ’થી હાર નથી માનતો,
પોતાના ‘પ્રોજેક્ટ’ના બોજ હેઠળ દબાઇ જઇ રહીયો છે,

પોતાની ‘એપ્લીકેશન’ની એક એક લીટી યાદ છે,
પણ આજે પગમાં ક્યા રંગના મોજા છે તે યાદ નથી,

દસ હજાર લીટીનાં ‘કોડ’માં ‘એરર’ શોધી લે છે,
પણ મજબૂર મીત્રોની આંખમાં આંસુ દેખાતા નથી,

‘કોમ્પ્યુટર’માં હજારો ‘વિન્ડો’ છે,
પણ દિલની બારી પર કોઇ દસ્તક સંભળાતી નથી,

‘કૉડીંગ’ કરતા કરતા ખબર જ ના રહી,
‘બગ’ની ‘પ્રાયોરીટી’ ક્યારે માતા-પિતા કરતા વધી ગઇ,

પુસ્તકોમાં ગુલાબ રાખવાવાળો ‘સિગારેટ’ના ધુમાડામાં ખોવાઇ ગયો,
દિલની જમીન પરથી ઇછ્છાઓની વિદાઇ થઇ ગઇ, શનિ-રવિ પર દારુ પીને મજા કરી રહીયો છે,

ખર્ચા વધી રહ્યા છે, વાળ ઓછા થઇ રહીયા છે,
આ જુઓ પાછી ‘બસ’ છૂટી ગઇ ને ‘રિક્શા’થી આવી રહીયો છે,

‘પીત્ઝા’ ગળે નથી ઉતરતા તો સાથે ‘કોક’ના ઘૂંટડા લઇ રહીયો છે,
સરસ ભેળ મળે છે છતાં મફતનો નાસ્તો ખાઇ રહીયો છે,

‘ઓફિસ’ની થાળી જોઇ મોઢુ બગાડે છે,
માઁના હાથનું જમવાનું યાદ આવી રહીયુ છે,

હજારોના પગારવાળો ‘કંપની’ના ખિસ્સામાં કરોડો ભરી રહિયો છે,
આ જુઓ એક એન્જીનિયર જઇ રહીયો છે…